Abi Geçeyim mi? (1)

Kapıdaki midyeciyi görünce ufacık dünyamda fırtınalar kopmuştu. İki büyük aşkın arasında kalmış romantik komedi esas oğlanı gibi dertlenmiştim. Slow zenci müzikleri çalmaya başladı bir anda fonda. Yollarda yalnız yürüdüm, homeless amcalarla sosisli sandöviçimi paylaştım. Olmadı bu kısımlar sallıyorum pek tabii.

Bir atari salonunun önüne kurulan midye tezgahı kadar mutualist değildir şu dünyada hiçbir şey. Ama midyeci, atari salonundan bir adım öndedir. Çünkü içeri girmeden karşında parlayan kabuklar ve sıkılan sulu sulu limonların göz ve diş kamaştırmasıyla insan büyülenir. İnsan büyülenirse 7 yaşındaki çocuğa neler olur siz karar verin dostlar.

Kendimi bilerek ve isteyerek kandırıp önce atari salonuna girmeye karar verdim. Okulda tostun yanında gazoz içmeyerek artırdığım paramla 2 jeton alabilirdim. Midyelerin ihtişamıyla bu jeton sayısını bire indirip çıkışta bir jeton parasına 3 tane ufak midyelerden yiyebilirdim. Belki abi fazladan bir tane daha açıp kıyak da geçebilirdi ama şimdi onu düşünemezdim. Kendimi kandırdığım kısım ise aşikar olarak o ikinci jetonu alacağımdı.

İçeri girdiğimde körpe ciğerlerime, nasıl olduğunu hiçbir zaman anlamadığım ve anlamayacağım şekilde ülkenin her yerindeki atari salonlarında aynı olan o özgün kokuyu çektim. Oldukça büyük bir salondu, zaten bir kısmı da bilardo salonu olarak kullanılıyordu. Bilardo salonu kısmına psikolojik olarak birkaç metre bile yaklaşmıyordum. Orası zalımdı, çetindi, yamandı, kurtlar kuzuları acımadan yutardı.

Gittim ve bir jeton aldım. Abi seri bir hareketle jetonu masada parmağıyla sürterek uzatırken bir yandan da parayı kendine doğru çekti. Jetonu aldım ve avucumda sıkıca tutmaya başladım. Önce biraz ısınmalıydım. Hangi oyunu oynayacağıma karar vermeden oynana oyunlara biraz bakıp sonra açılın diyerek elimdeki tek jetonla harikalar yaratacaktım.

Yokluklar bu ülkenin evlatlarına, zor ve imkansız görünen şeyleri ufacık imkanlarla yapabileceklerini öğretmiştir. İşte bu öğretinin en temel taşı tek jetonla oyun bitirmektir. Almanın biri çıkıp da “Almanlık çok güzel. Almanlar çok yamandır. İmkansız diye bir şey yoktur.” der ama sıkıysa sarı pipi bir alman çocuğu gelsin tek jetonla mustafayı bitirsin. (bilgi: mustafa, cadillac and dinosaurs’un Türkiye’deki adıdır.)

(soldan üçüncü abi Mustafa)

Birkaç oyun seyrettikten sonra Mustafa, Haggar ve snowbros arasında bir kararın eşiğine geldim. Mustafa en popüler oyun olduğundan reklamımı çok iyi yapabilirdim. Ancak yanıma oyuna giren yaşça büyük kara kuru biri gelip “Mustafayı bağa ver la al sen gadınla oyna!” diyerek elimden alabilirdi bütün zevki. Haggar ise artık miyadını doldurmuştu ve atari salonunun köşe makinalarına düşmüştü. Snowbros ise bir hayran kitlesine sahipti ve yanıma gelecek kaliteli bir partnerle harikalar yaratabilirdim.

Üzerimdeki baskı artıyordu, avucumda sıktığım jeton terden ıslanmıştı. Bir anda yanımda çok ateşli bir Street Fighter tribününün oluştuğunu farkettiğim anda gözlerimde bir parıltı oluştu. 4 kişi makinenin başında haaaruuket seslerine eşlik ederek aralarında tek oyun oynayan arkadaşlarına destek veriyolardı. Ken’i almış ve Blanca’yı dövüyordu çocuk. Ancak tekniği zayıf ve elleri yeterince hızlı değildi. Klasik bir taktikte seri aduketler çekerek çok tatsız bir performans sergiliyordu. Yıllar sonra aynı tatsız performansı Yunanistan milli takımı Avrupa şampiyonu olduğunda da görecektim.

Tekniğini çözdükten sonra aralarına sızdım ve “girem mi?” diye baktım çocuğa. “Bekle döveyim sonra gir küçük.” dedi.

Kısa bir süre sonra hazırdı her şey, ittim terli jetonumu makineye.

(Devam edecek...)